off road "υπό περιορισμούς"

off road "υπό περιορισμούς" 2.

    Καλημέρα. Ένας καλός φίλος (ο teo), είχε παρατηρήσει λίγο πιο πάνω σ' αυτό το νήμα, πως χρειαζόμαστε ακόμα λίγη σωματική άσκηση. Πήγαμε, λοιπόν, με τον zetakias για μερικά σετάκια.

    Ξεκινήσαμε με αθλητικό πνεύμα και αίτηση μετακίνησης, προς μια κοντινή μας περιοχή. Η διαδρομή ήταν αρχικά πεδινή και στη συνέχεια ορεινή. Σ' 'όλη την  έκτασή της ήταν γεμάτη νερόλακους και πολλή λάσπη. Το πρώτο δυνατό σημείο της ήταν μια καταλασπωμένη εντουρόπιστα απ' αυτές που αν μπεις, δε θες να βγεις! Η λάσπη ήταν πολλή παχιά και απαιτούσε μόνιμο κλείδωμα. Αφού τη διασχίσαμε πολλές φορές, πήραμε τον ανήφορο. Το επόμενο σημείο όπου δοκιμάστηκαν τα duster, ήταν μια αντιπυρική ζώνη που έπρεπε να διασχίσουμε ανεβαίνοντας κάθετα το βουνό. Γεμάτη κροκάλα και βαθιά νεροφαγώματα προκαλούσε τ' αυτοκίνητα που με lockαρισμένα διαφορικά σκαρφάλωναν αργά αλλά σταθερά την απότομη πλαγιά, αφήνοντάς της τα ίχνη τους απ' το στροφάρισμα των τροχών. Φτάνοντας στην κορυφή, ξεκουράσαμε τ' άλογα πριν τα ξαναρίξουμε στη μάχη.

    Στη συνέχεια, η πορεία ήταν κλασική δασική με διάσπαρτους λασπωμένους νερόλακους. Χαλαρό παιχνίδι και απόλαυση της φύσης. Ώσπου είδαμε ένα στενό δρομάκι που έφευγε κάθετα δεξιά και χανόταν στ' ανηφόρι. Θες η πρόκληση, θες η περιέργεια, μας έκαναν ν' ακολουθήσουμε αυτήν την αχαρτογράφητη διαδρομή. Σταθερά ανηφορική, στένευε διαρκώς απαιτώντας συχνά απ' τ' αυτοκίνητα ν' ανοίγουν τον δρόμο σπρώχνοντας τα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων. Η διάνοιξή της έγινε με ελάχιστη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον κι έτσι ακολουθούσε τη φυσική διαρύθμιση διαγράφοντας στο έδαφος ένα ελισσόμενο φίδι. Παντού υπήρχε λάσπη αφού απ' την πυκνότητα της βλάστησης, ο ήλιος δεν έφτανε να στεγνώσει το χώμα. Όταν άρχισε το κατηφορικό κομμάτι, η λάσπη που ήταν σκληρή και γλιστερή, μας ανάγκαζε να κινηθούμε πολύ αργά. Ξαφνικά, βρεθήκαμε σε δυο διαδοχικά σημεία που μας έφραζαν ξεκάθαρα τον δρόμο. Μπροστά μας τα νερά της βροχής είχαν δημιουργήσει αδιάβατα νεροφαγώματα και σκαλοπάτια από ρίζες των δέντρων που έπρεπε ν' ανέβουμε υπό γωνία για να καλύψουμε σιγά-σιγά τη δύσκολη περιοχή. Κι όλ' αυτά υπό συνθήκες μηδαμινής πρόσφυσης και αυξημένης κλίσης προς τα κάτω και το πλάι! Οριακή δοκιμασία!

    Τη στιγμή εκείνη, φάνηκαν απ' την αντίθετη κατεύθυνση τρία παιδιά με τις ίδιες "ανησυχίες". Καβάλα σε δυο υπερ-εξοπλισμένα jimny, ανέβαιναν το "μονοπάτι". Χαιρετούρα, σχετικά σχόλια για τ' αυτοκίνητα, μελέτη του τρόπου διέλευσης του εμποδίου, τοποθέτηση υποστηριγμάτων, κατευθυντήριες οδηγίες και... νενικήκαμεν! Όχι, όμως, χωρίς απώλειες. Μπόλικα γδαρσίματα στις μάσκες κάτω απ' τους προφυλακτήρες, λίγα γδαρσίματα στο πίσω δεξί φτερό, ένα μικρό βαθούλωμα στο ίδιο σημείο, κι άλλο ένα μεγαλύτερο στο γκρι πλαστικό δίπλα απ' το φανάρι της όπισθεν. Απανωτά τα χτυπήματα αλλά είπαμε... το μέρος ήταν ακραίο challenge!

    Αφού χαιρετήσαμε τους τρεις φίλους, κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της διαδρομής. Όμως, τίποτα δεν τελειώνει όσο κοντά κι αν είναι το τέλος. Ένας πολύ βαθύς λασπόλακος, ένα lock που ξέχασα να πατήσω(!) και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων, κατέληξαν σ' ένα μεγαλοπρεπές κόλλημα! Χωρίς πολλα-πολλά, βγήκαν τα συρματόσχοινα, τα ναυτικά κλειδιά, συζεύτηκαν τα θηρία και μας χάρισαν άλλη μια ωραία και περιπετειώδη εμπειρία.

    Λίγα μέτρα παρακάτω βγήκαμε στην άσφαλτο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Τα συναισθήματα ποικίλα και έντονα. Σ' ένα "βαρύ" τερέν, κρύβονται δυνατές προκλήσεις και εκπλήξεις που η αντιμετώπισή τους απαιτεί συνειδητοποιημένη απόφαση. Θα ξαναπάμε και μακάρι να 'μαστε όλοι μαζί!

Υ.Γ1: Ευχαριστούμε τους φίλους σουζουκαίους. Ψάχνονται ν' αγοράσουν duster και εντυπωσιάστηκαν απ' τις επιδόσεις του. Ακολουθούν το φόρουμ μας και έδωσαν τα συγχαρητήριά τους σ' όλα τα μέλη του για το επίπεδό του και τις ωραίες εκδρομές στις οποίες θέλουν να συμμετάσχουν.

Υ.Γ.2: Οπτικό υλικό θ' ανεβάσει ο "συμπολεμιστής" μου γιατί εγώ δεν τα πάω πολύ καλά με την τεχνολογία.