Πως γνωριστήκατε?

Πολύ ωραία ερώτηση και αφορμή για να γράψω διάφορα βιώματα! Ίσως γίνω λιγο συναισθηματικός.
(ψιλομεγάλο κείμενο, προειδοποιώ αλλά το αυτοκίνητο είναι μια σχέση για μένα!)

Λοιπόν, πρώτη φορά που την είδα την κυρία (γιατί είναι μια κυρία με μαγκιά, όχι "μή μου άπτου"), πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 2011, οδηγώντας για το πανεπιστήμιο.
Στεκόταν δίπλα στο φανάρι και πρέπει να ήταν και λευκό χρώμα όπως τώρα. Duster; Λέω. Duster δεν σημαίνει "ξεσκονόπανο";
Άρχισα να γελάω μόνος μου. Αποτυχημένο marketing. Αλλά τί να περιμένει κανείς από μια μάρκα σαν την Dacia; Πρώην ανατολικό μπλοκ, φτηνά αυτοκίνητα, το αποπαίδι της ούτως ή άλλως "κακής" Renault. Θυμηθείτε οτι τότε έπαιζε η γκρίνια με το τραγικό (τότε) Megane, που μόνο αυτά έβλεπες στις καρότσες των μεταφορικών, για να μην αναφέρω το απαράδεκτο 19, που είχαμε οικογενειακώς καμια δεκαετία περίπου πίσω και είχε αρχίσει να χαλάει στο 6μηνο.

Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη γνωριμία. Ειρωνικός εγώ, σοβαρή αυτή δεν μου έδωσε και πολλή σημασία. Λες και ήξερε. Αλλά έτσι συμβαίνει με σχέσεις που συνήθως γίνονται δυνατές. Γελάω πάντα στην αρχή και κοροιδεύω. Μετά την πατάω. Θα την πατήσω και τώρα;

Πέρασαν τα χρόνια, 11 στον αριθμό. Το Nissan Primera, κληρονομιά του παππού που αναχώρησε για άλλες διαστάσεις, αποδείχθηκε εδώ και χρόνια κακή σχέση που απλώς ήμουν ακόμη από ανάγκη. Ήταν ένα χρηματικό (και συναισθηματικό) βαμπίρ. Πέτυχα κακή παρτίδα, λένε. Εγώ ένιωθα οτι αυτό το αυτοκίνητο απλώς με "μισούσε". Στην αρχή το έπαιξε ευγένεια αφοσίωση και όλα τα χατίρια και όταν άρχισα να το συνηθίζω (γιατί ποτέ δεν μου άρεσε και δεν μου "ταίριαζε"), άρχισε να "ζητάει". Έχω αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Πολλά χιλιάρικα ζημιές, οι μάστορες να τραβάνε τα μαλλιά τους "δεν το χουμε ξαναδεί ποτέ αυτό το πράγμα". Και πιστέψτε με, δεν κάνω καφρίλες στο δρόμο, θεωρώ πως ξέρω να οδηγάω (απ τα 14 μου).

Το Nissan ήταν ανάγκη. Εκατσε. Εμένα, μου άρεσαν όμως πάντα τα ιδιαίτερα αυτοκίνητα. Όταν ήμουν φοιτητής, τα πρώτα χρόνια, είχα ένα Mini Cooper, μιλάω για μοντέλο του 1978, 1300cc με 12άρες ζάντες, αγωνιστική έκδοση. Ήταν καλές εποχές τότε και ο πατέρας μου έκανε το "λάθος" να μου κάνει δώρο αυτοκίνητο, επειδή πέρασα στο πανεπιστήμιο. Εγώ λοιπόν πήγα και βρήκα αυτό γιατί το γούσταρα από παιδί και ήταν καλή τιμή. Δεν είχε άλλη επιλογή. Αυτό το αμάξι, με πήγε μέχρι το Περτούλι φορτωμένος πράγματα και άλλοι δύο μέσα καταχείμωνο και μέχρι το ακρωτήριο Σιδερο στην ανατολική Κρήτη. Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα, η χαρά της οδήγησης. Raw material. Κανένα βοήθημα. Εσύ κι αυτός μόνοι σας. Αρκεί να έχεις γερή μέση, γιατί πρακτικά δεν έχει αναρτήσεις. Ειναι άλλη συζήτηση, το γιατί δεν το χρησιμοποιώ ακόμη ως βασικό όχημα.

Πέρασαν τα χρονια, επιασα δουλειά. Κι έτσι σιγά σιγά, τα τελευταία 2-3 χρόνια έψαχνα να δω τι αυτοκίνητο θα πάρω για να εξερευνήσω τη χώρα μας και για να γίνει σύντροφος στις αγροτικές εργασίες, με τις οποίες έχω αρχίσει να ασχολούμαι αρκετά, παράλληλα με τη δουλειά μου. Για να καταλάβετε το πώς σκέφτομαι, Θεωρούσα πάντα, οτι υπάρχει ένα σημείο "καμπής" κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '90 όπου η τεχνολογία των αυτοκινήτων στράφηκε προς μια λάθος κατεύθυνση: Ναι, το ABS και ο αερόσακος έσωσαν ζωές. Από εκεί κι έπειτα όμως, για ποιό λόγο όλα αυτά τα ηλεκτρονικά βοηθήματα; Ή ξέρεις να οδηγάς ή δεν ξέρεις! Τελικά, επειδή στην πραγματικότητα είναι αχρείαστα, καταλήγουν να είναι μια εμπορική μπαρούφα, φτιαγμένη να χαλάει μόλις λήξει η εγγύηση (ακούγομαι απόλυτος το ξέρω...). Keep things simple είναι το μότο μου.
Έψαχνα λοιπόν ένα αυτοκίνητο που να είναι όπως πρέπει ΚΑΘΕ αυτοκίνητο να είναι, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη. Απλό, χωρίς πολλά ηλεκτρονικά συστήματα, σκληροτράχηλο. Άρα ή SUV, ή αγροτικό. Αφού είδα οτι τα αγροτικά είναι απλησίαστα, στράφηκα στην Suzuki. Παλιός καλός, δοκιμασμένος, αυθεντικός Ιάπωνας. Και μάλιστα στο καινούργιο Jimny. Τζίφος. Στην αρχή με ενημέρωσαν οτι αποσύρθηκε λόγω ρύπων, και μετά από ένα χρόνο οτι μόνο ως επαγγελματικό μπορώ να το έχω. Τρέχα γύρευε. Μετά κοίταξα το Vitara. Ωραίο δε λέω, αλλά 18 εκατοστά από το έδαφος. Ντροπή κάπου ρε παιδιά. SUV θες. Όχι ένα υπερυψωμένο Station Vagon για να νιώθεις λίγο πιο σπουδαίος στο δρόμο...

Μάιος 2022. Το Nissan, έκανε ένα άλλο επεισόδιο παράνοιας. Έσπασε ο άξονας πίσω, ευτυχώς δεν έτρεχα γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ να γράφω. Εκεί ακριβώς "τα σπάσαμε". Έφαγε πολλές (κυριολεκτικές) κλωτσιές απ τα νεύρα μου και το παράτησα επιτόπου μέχρι να βρω άξονα να αντικαταστήσω. Και είπα στον εαυτό μου: «Σε 2 εβδομάδες από τώρα, θα έχεις αυτοκίνητο. Ήρθε η στιγμή...». Ρωτώντας, ψάχνοντας, διαβάζοντας, όλα έδειχναν "Duster". Το απέφευγα διαρκώς όμως. Αλλά έβλεπα οτι δεν υπάρχουν πια αυθεντικά SUV, αν εξαιρέσω το Jimny και 2-3 ακόμη! Τελικά πήγα για πλάκα στην Spotawheel, λόγω καλής φήμης (ισχύει και δεν ισχύει...άλλη συζήτηση κι αυτο), όπου είχαν ένα μόνο τετρακίνητο Duster, 11 ετών, πετρέλαιο με 106k χιλιόμετρα. Και μπήκα μέσα σε αυτό που κορόιδευα. Οδήγησα για ένα μικρό test-drive και κάτι μου γύρισε στο κεφάλι.

Εψαξα και μερικά ακόμη νταστεράκια. Για κάποιο λόγο, κανένα δεν μου έκανε "κλικ". Δεν ξέρω γιατί. Και είπα να μην πάω κόντρα. Τους έβαλα ό,τι χρήματα είχα μαζέψει και απλώς το πήρα.


ΥΓ. Βλέπω "SUV" στο δρόμο και γελάω: Είναι η επιτομή της ματαιοδοξίας του ιδιοκτήτη. Αυτοκίνητα που ποτέ δεν θα πατήσουν χώμα και απλώς υπάρχουν για να νιώθουν οι οδηγοί τους "σπουδαίοι" (λόγω ύψους και όγκου) στο μποτιλιάρισμα. Ήθελα να το πω, συγχωρέστε με.